خاطرات سفر به کوریای جنوبی/ بخش چهارم

روابط اجتماعی کوریایی ها

در کوریا روابط گرم و صمیمی میان خانواده‎ها به ندرت دیده می‏‏‎شود. امکانات و تکنالوجی فراهم شده برای آن‎ها باعث شده است که روابط فامیلی و اجتماعی آن ها محدود شود. صمیمیت و دوستی های آنان وابسته به دنیای مجازی گشته و به نوعی انسان‏‎های این کشور، به انسان های ماشینی در دنیای ماشینی تبدیل شده اند. هر کس در موبایل ها و آیپدهای خود غرق است. روابط در این کشور بیشتر به دوست دختر بودن و دوست پسربودن محدود می شود و کمتر می توان حس همدوستی و صمیمیت بین دوستان و آشنایان را مشاهده کرد.

در طول راه در مترو، با پیرمردی روبرو می شوم که به خوبی می تواند به زبان انگلیسی صحبت کند. او در یکی از مراکز تعلیمی برای شاگردان ناتوان و یتیم به طور داوطلبانه درس می دهد. از او پرسیدم که با داوطلبانه درس دادن، چگونه خرج زندگی خود را به دست می‎آورد. نگاهی به من انداخت و گفت:" نمی خواهم پول جمع کنم، چرا اگر پول جمع کنم، مجبور هستم آن را برای دختران سکسی و مقبول این شهر خرج کنم." گفتم:" می توانی پولت را برای کارهای دیگر خرج کنی. تنها لبخند زد و دیگر چیزی نگفت.

مدتی بعد از من پرسید:" دیدن لباس های کوتاه و نیمه لخت پسران و دختران این جا شما مسلمانان  را آزار نمی دهد؟ جوابی برایش نداشتم، تنها گفتم:" هر کس در زندگی حق انتخاب دارد و دین من کسی را به کاری مجبور نمی کند."

اگر چه گفته های من، با محدودیتی که در کشورم وجود دارد، متفاوت بود، اما خواستم نظر شخصی خود را با پیرمرد شریک بسازم. در افغانستان، کسی به انتخاب خود، مسیر زندگی‎اش را چه زن و چه مرد برنمی گزیند. ساختارهای اجتماعی و محدودیت ها برای ما تعیین شده و ما نیز مجبور هستیم از این ساختارها پیروی کنیم. ما حق انتخاب برای داشتن آزادی را نداریم، نه برای آزادی لباس، نه برای آزادی بیان و نه برای آزادی حق انتخاب زندگی.

 

 بازی فوتبال

در کابل جای مناسب برای ورزش زنان به ندرت دیده می شود. زنان از امکانات و مکانی مناسب برای ورزش کردن برخوردار نیستند، بیشتر مکان های ورزشی تنها به مردان اختصاص داده شده است.  فرصت ورزش کردن و بازی فوتبال یکی از خاطرات فراموش نشدنی در سئول بود. تمام دوستان از 22 کشور یکجا شدیم و به بازی فوتبال بدون قانون و قاعده شروع کردیم. در زمین بازی دو توپ گذاشته شده بود و هر تیم باید سعی می کرد هر توپ را به داخل دروازه ببرد. هر کس سرگردان و خوشحال به طرف توپ ها می‎دوید و دروازه بانان، بهت زده و حیران مراقب هر دو توپ می بودند. در وسط بازی آن‏قدر خنده مان گرفته بود که نمی توانستیم بازی کنیم، اما در آخر با دو گل مساوی بازی را خاتمه دادیم.

 قصر رویال( کیانگ بوک گوگ)

این قصر در سال 1395 بعد از سه سال بازسازی افتتاح شد. این قصر مربوط به پادشاهان سه صد سال پیش کوریای جنوبی می‏‏‏‏‏‎شود. در ساخت این قصر، از سه رنگ بیش از هر رنگ دیگری کار گرفته شده که این سه رنگ تفاوت معماری قصرهای جاپان و چین را نشان می دهد. این سه رنگ شامل سبز، آبی و زرد می‏‎شود.

برج ان سئول

یکی از برج های بلند در سئول است که از آن ارتفاع می توان تمام شهر سئول را مشاهده کرد. این برج نمادی از زیبایی سئول است که در سال 1980 افتتاح شد. این برج، توجه بسیاری از توریستان را به خود جلب کرده و سالانه توریستان زیادی از این برج دیدن می کنند. با این که روزانه افراد زیادی به این مکان می‏‎آیند، اما بیشتر آنان را پسران و دختران جوانی تشکیل می دهد که براساس باورشان، به منظور استحکام و جاودانگی عشق خود به این برج می آیند. در کنار برج، قفل ها و قلب های کشیده شده کاغذی بسیاری دیده می شود که جوانان با نوشتن نام خود در آن به عشق خود جاودانگی می بخشند.