می خواهم راه بروم

هر روز صبح زود از خواب بر می خیزد و با ولچر بایسکل مانند خود، راهی کار می شود. راه طولانی را از کارته سه تا دروازه پوهنتون می پیماید. مرد سی و پنج ساله ای که در جوانی معیوب شده است. زمانی که بر سر زمین ها دهقانی می کرده، در اثر حملات طالبان مجروح شده و فلج می شود. اکنون سیزده سال است که امیر محمد روی ولچر می نشیند.

با این که در زندگی بسیار رنج دیده، اما باز هم  ناامید نشده و زندگی را به خوبی سپری می کند. چند سالی است که در دروازه جنوبی پوهنتون کابل، روی ولچرش مواد خوراکه و کریدت کارت می فروشد. امیر محمد چند سالی است که به خاطر رفت و آمد در بیرون، از ولچر خود، بایسکل سه چرخه ساخته که با فشار دادن دسته چرخ توسط دستش، بایسکل را به حرکت در می آورد.

وی از روزگارش می گوید: شش سال است که در این جا کار می کنم.  قبلا غرفه کوچکی داشتم و در سرای غزنی خوراکه می فروختم، اما درآمدی نداشتم، برای همین به پوهنتون آمدم. روزانه 250 افغانی عاید دارم. صبح ها ساعت شش از خانه حرکت می کنم و تا ذله نشوم، کار می کنم.

 او ادامه می دهد: وقتی هفده ساله بودم، کمرم چره خورد. وضعیتم بسیار خراب بود. مرا برای مداوا به ایران بردند. چند ماه بستری بودم و در آخرهم داکتران گفتند که رگ های اعصابت قطع شده و دیگر نمی توانی سر پا ایستاد شوی. از آن به بعد زندگی را بدون داشتن پا شروع کردم و چون اقتصاد خوب نداشتم، نتوانستم دوباره به داکتر بروم. برای این که پاهایم خشک نشود، هر روز با چهار پایه هایی که صلیب سرخ داده ، تمرین می کنم، اما نمی توانم هرگز راه بروم و تا آخر عمر باید روی ولچر زندگی کنم.

امیر محمد همراه مادر و خواهرش در یک خانه زندگی می کند و با کار روی سرک، مخارج زندگی خانواده اش را نیز می پردازد. به گفته خودش، ناچار است هر ماه برای دو اتاق دو هزار افغانی کرایه بدهد.

او هرگز به مکتب نرفته است، اما می تواند روزنامه ها و مجله هایی را که می فروشد، بخواند و از حوادث شهر با خبر شود. خواندن را در دوران کودکی از مسجد آموخته است.

امیر محمد از زندگی اش راضی به نظر می رسد. ادامه می دهد: اگر چه دیگر نمی توانم راه بروم، اما باز هم از زندگی که دارم، خدا را شکر می کنم. در روز خوب و بد، در هر وضعیتی باید خدا را شکر کرد. سرنوشت من همین بوده و نمی توانم کاری انجام دهم. باید به زندگی ادامه بدهم.

در اخیر او از بزرگ ترین آرزوی خود سخن می گوید: فقط از خدا می خواهم که صحت و سلامتی ام را دوباره به من برگرداند تا بتوانم  سر پا بایستم و راه بروم. بعد، آن قدر کار کنم تا برای مادر پیرم خانه بخرم. از کرایه خانه و کوچ کشی خسته شدم. دنیای ما هر رقم که باشد، می گذرد، ولی خدا آخرت ما را خوب کند.